5 historii miłosnych, które rozegrały się w Porto (część druga)

Dziś 14 lutego, Święto Zakochanych. Z tej okazji zdecydowałam się zaprezentować Wam historie miłosne, które rozegrały się na ulicach Porto w przeszłości. Samo miasto ze swoją nutką tajemniczości uwodzi nas swoimi krętymi i wąskimi uliczkami, cudownymi widokami na estuarium Douro czy Ocean Atlantycki rozciągającymi się ze wspaniałych punktów widokowych. Nic więc dziwnego, że dwóch królów również zapałało miłością do Porto oraz do jego mieszkańców.

Kontynuując artykuł opublikowany kilka dni temu chciałabym przedstawić kolejne dwie historie miłosne. Mają one nieco inny charakter. Jestem również przekonana, że nie konieczne są one znane szerszej grupie odbiorców.

Historia braterskiej miłości

Kolejna interesująca historia rozegrała się na ulicach Porto również w XIX wieku. Dotyczy ona króla Sardynii i Piemontu Karola Alberta. Po wielu jakże niespokojnych latach w Europie związanych z rewolucją francuską, Napoleonem oraz rewolucją liberalną we Włoszech, w 1829 roku Karol Albert zasiada na tronie Piemontu i Sardynii. Marzy on o zjednoczonych Włoszech pod wodzą jednej dynastii wywodzącej się z rodowitych ziem. Idee sprawiają, iż Karol Albert decyduje się wypowiedzieć wojnę Austrii w 1848 roku. Niestety nie zawarł on przymierza ani z innymi państwami europejskimi, ani z tymczasowym rządem w różnych stanach swojego kraju. Skutkuje to sromom klęską wojsk Karola pod Novarą w marcu 1849 roku. W konsekwencji wydarzeń Karol abdykuje na rzecz swojego syna Wiktora Emanuela. Udaje się też na wygnanie do Portugalii, wybierając Porto na swoje miejsce zamieszkania.

Na powitanie byłego króla Sardynii na ulice Porto wyszły setki mieszkańców. Wśród tłumu można się było dopatrzeć zarówno możnych, jak i prostych obywateli. Jednak schorowany i zmęczony po prawie miesięcznej podróży konnej król poprosił tylko o skromne posłanie w zajeździe. Ulokowano go początkowo w Hospedaria de António Bernardo Peixe. Obecnie budynek ten znany jest pod nazwą pałacu książąt Balsemão. Jest też usytułowany przy Praça Carlos Alberto (placu Karola Alberta).

Po kilku tygodniach ostatecznie osiedla się w domku szlacheckim należącym do bogatego przedsiębiorcy. Posiadłość Antónia Ferreira Pinto Basto znana jest powszechnie pod nazwą Quinta da Macieirinha. Niestety stan zdrowia byłego króla pogarsza się.

Po 4 miesiącach w lipcu 1849 roku Karol umiera. Całe Porto pogrąża się w żałobie. W ciągu dwóch dni nie mają miejsca żadne wydarzenia kulturalne. Odwołane są spektakle w teatrach, a sami mieszkańcy opłakują zmarłego włoskiego monarchę.

Kaplica w Porto w imię wiecznej pamięci

W 1854 roku przyrodnia siostra Karola Alberta księżniczka Frederica Augusta de Montlear przybywa do Porto. Kupuje kawałek ziemi w ogrodach sąsiadujących z Quinta da Macieirinha. Zleca także wybudowanie kaplicy mającej na celu uczczenie pamięci swojego ukochanego brata. Sama realizacja projektu również do najprostszych nie należała i przeszła wiele perypetii. Ostatecznie zostaje ukończona dopiero w 1861 roku, czyli po 7 latach od momentu zlecenia projektu. Kaplica obecnie znajduje się na terenie parku i ogrodów Palácio de Cristal. Historia ta jest przykładem ogromnej miłości siostrzano-braterskiej trwającej aż po grób.

W budynku Quinta da Macieirinha obecnie ma swoją siedzibę Muzeum Romantyzmu. Jeśli lubicie sztukę oraz historię to koniecznie musicie je odwiedzić! Zwiedzając ten dom szlachecki możemy zobaczyć wystrój oraz meble z tamtej epoki. Przedstawiają one typowe wyposażenie domów bogatych mieszczan w XIX wieku. Czyli z czasów, kiedy Karol Albert przebywał w Porto i mieszkał w tym miejscu.

Historia miłości do Porto

Król portugalski D. Pedro IV jest postacią historyczną, której losy bez wątpienia wiążą się z Miastem Niezwyciężonym. D. Pedro spędził większość swojego dzieciństwa i młodości w Brazylii. Portugalska rodzina królewska wraz z całym dworem uciekła do tego kraju w obawie przed wojskami Napoleona w 1807 roku. Jednak jego ojciec, D. João VI, decyduje się na powrót do kraju. Obawia się przewrotu związanego rewolucją liberalną, do której dochodzi w Porto w 1820 roku (w tym roku mija 200 lat od tego wydarzenia). Zanim jednak wyjeżdża ustanawia Pedra swoim regentem w Brazylii. Jak na ironię wkrótce sam Piotr przyczynia się do ogłoszenia niepodległości tego kraju. Sam natomiast przyjmuje tytuł cesarza i zapisuje się na kartach historii jako Pedro I Brazylijski.

Po śmierci swojego ojca ogłasza się królem Portugalii. Jednak niedługo potem abdykuje na rzecz swojej córki D. Marii. Dziewczynka ma zaledwie 7 lat, więc na jej opiekuna wybiera swojego brata D. Miguela. Ma on sprawować władzę w jej imieniu i pobrać się z dziewczyną, gdy ta osiągnie odpowiedni wiek. Wybór następczyni tronu nie podoba się jednak wszystkim obywatelom. Dochodzi do konfliktu, wskutek którego na tronie zasiada sam D. Miguel. Sytuacja ta dzieli całe społeczeństwo i w 1828 roku wybucha krwawa wojna domowa. Społeczeństwo dzieli się między absolutystów (popierających D. Miguela) i liberałów walczących o koronę dla Marii.

Wojna domowa z oblężeniem Porto w tle

Pedro IV wraz z rodziną powracają do Portugalii. Najpierw docierają na Azory, a potem do Mindelo. Przez ponad rok przebywa w Porto, gdzie przewodzi liberałom walczącym dzielnie o koronę jego córki. Samo miasto broni się zaciekle od ponad rocznego oblężenia wojsk absolutystów (od lipca 1832 do sierpnia 1833) i ostatecznie zwycięża. Wojna domowa kończy się w 1834 roku zwycięstwem wojsk liberałów. Na tronie zaś zasiada córka Pedra IV, D. Maria II.

Kilka dni po tych wydarzeniach, we wrześniu 1834 roku w Queluz w wieku 36 lat D. Pedro IV umiera. W swoim testamencie wyraża wolę, by jego serce spoczęło w Porto. Chce tym samym podziękować za wsparcie jakie otrzymał od mieszkańców miasta w wojnie domowej.

W lutym 1835 roku serce króla przybywa do Porto i zostaje złożone w Kościele Lapa. Nie bez powodu, bowiem D. Pedro IV uczęszczał tam na mszę podczas pobytu w Porto. Serce króla Pedro IV jest bez wątpienia symbolem miłości do wolności oraz miłości do miasta.

Na filmiku można zobaczyć, jak wygląda cenna relikwia.